Kable HDMI służą do przesyłania dźwięku i obrazu między źródłami i wyświetlaczami. Kiedy dwa urządzenia są połączone przez HDMI, negocjują między sobą, które formaty akceptuje, a mogą wysyłać drugie. Tak więc, jeśli wszystko pójdzie dobrze, połączenie jest szybkie, niezawodne i bezpieczne. Nawet „bezpieczny” dla właścicieli praw, ponieważ protokół zawiera pewne środki antypirackie. Zobaczmy, skąd pochodzi ten standard, jakie typy istnieją i co musimy wziąć pod uwagę, aby jak najlepiej go wykorzystać.
Pochodzenie HDMI
Złącza HDMI pojawiły się w nowym wieku, aby ułatwić nam życie . Jeszcze nie tak dawno podłączenie sprzętu audio i wideo wymagało wielu kabli. Oprócz wielu kabli też dobry schemat, bo prawda jest taka, że musiało być skomplikowane. Do transmisji wideo potrzebny był jeden (kompozytowy) i trzy (komponentowe) kable. W przypadku dźwięku jeden kabel na kanał: dwa do stereo, ale pięć (lub więcej) do kina domowego. To było dla każdego źródła, a potem było kilka: odtwarzacz DVD, konsola (y), wideo VHS, tuner satelitarny, odtwarzacz kasetowy… i tak dalej!
Koncepcja: jeden kabel do wszystkiego
HDMI to załatwiło, bo jeden kabel z każdym źródłem wystarczy do przesłania wszystkich informacji: audio i wideo. Ponieważ działa również w formacie cyfrowym, jest stosunkowo odporny na zakłócenia lub degradację sygnału. Akronim HDMI pochodzi z angielskiego High-Definition Multimedia Interface. Jego początki sięgają 2003 roku, ze względu na konieczność podłączenia cyfrowych źródeł wideo o wysokiej rozdzielczości do kompatybilnych ekranów lub projektorów.
Kluczowym słowem jest „cyfrowy”, ponieważ do tej pory inne metody transmisji (krajowe) były analogowe. To oznaczało, używając wysokiej jakości kabli i złączy , zwłaszcza na długich przejazdach. I pewne ograniczenia dla tych biegów. Ponadto połączenia nie były bezpieczne: mógł wystąpić brak kompatybilności. Sygnał można również wykorzystać do bezproblemowego wykonywania kopii.
Rodzaje: od HDMI 1.0 do 2.1
Pierwszy (1.0) pojawił się w grudniu 2002 roku jako pojedynczy kabel zdolny do przenoszenia cyfrowego obrazu i dźwięku. Część wideo wykorzystywała protokół DVI, do 1920 x 1200 i 60 Hz. Część audio była kompatybilna z sygnałami cyfrowymi (SPDIF) i maksymalnie 8 kanałami dźwięku PCM przy 24 bitach i maksymalnie 192 kHz. HDMI 1.1 pojawił się w 2004 roku i dodał tylko kompatybilność z DVD-Audio dzięki unikalnemu systemowi antypirackiemu.
W 2005 roku pojawiło się HDMI 1.2 z większą liczbą opcji przesyłania dźwięku: SACD do 8 kanałów. Wariant 1.2a dodał obsługę CEC do przesyłania poleceń kilka miesięcy później (patrz poniżej). Bardziej zauważalna zmiana nastąpiła w 2006 roku wraz z HDMI 1.3 (i 1.3a ze szczegółami dotyczącymi dźwięku SACD). Zwiększyło to przepustowość, liczbę możliwych bitów koloru (z 10 do 16) i przestrzeń kolorów. Wraz z nim przyszedł także format dźwięku HD (Dolby Digital i DTS).
W 2009 roku HDMI 1.4 wprowadziło obsługę wideo 3D i rozdzielczości 4K UHD. Oznacza to, że przeskoczył do 4096 x 2160 możliwych pikseli przy 24 Hz (kino cyfrowe). Oraz 3840 x 2160 przy 30 Hz (Ultra HD) do telewizorów lub projekcji domowej. Po dwóch drobnych modyfikacjach w 2013 roku przyszedł HDMI 2.0 lub „HDMI UHD”. Jeszcze większa przepustowość (większa pojemność danych) do przesyłania wideo 4K z inną przestrzenią kolorów. I więcej kanałów audio, do 32, myśląc w Dolby Atmos i innych rozszerzonych formatach dźwięku przestrzennego. Do tego HDMI 2.0a dodało HDR w 2015 r., A HDMI 2.0b HDR10 i HLG w 2016 r. HDMI 2.1 (2017) obsługuje wideo do 10K i Dynamic HDR wśród innych funkcji (tryb gry i eARC).
Komunikacja oprócz wideo i audio
Kabel HDMI może nie tylko przesyłać sygnały wideo i audio, ale służy również jako kabel komunikacyjny między urządzeniami. Istnieje kilka protokołów, które mają różne typy. Od początku są takie, które wpływają na transmisję obrazu i dźwięku. Zapewniają komunikację między urządzeniami (zrozumiałą) i synchronizację sygnałów.
Zależy nam bardziej na trzech innych: CEC (Consumer Electronics Control), ARC (Audio Return Channel) i HEC (HDMI Ethernet Channel). Pierwsza jest typu 1.0 i służy do przesyłania poleceń sterujących między urządzeniami. Oznacza to, że należy używać tylko pilota, a urządzenia przesyłają polecenia między sobą. Ponieważ nie jest to obowiązkowe, nie wszystkie urządzenia lub producenci go stosują. ARC jest używany w taki sposób, że „odbiornik” (telewizor) może przesyłać dźwięk do swojego „nadajnika” (na przykład wzmacniacza AV). Został wprowadzony z HDMI 1.4 i oszczędza nam podłączania kolejnego kabla z telewizora . Wraz z tym przyszedł również Ethernet na HDMI, który w swojej najnowszej wersji obsługuje komunikację 100Mbit / s. Kolejny mniejszy kabel między urządzeniami, jeśli go używamy.
Typy złączy
Istnieje pięć typów złączy HDMI, ale najczęściej używane są trzy. Nazywane są typy A, C i D, lub "normalny", "Mini" i "mikro . " Normalne jest to, co znajdujemy w telewizorach i sprzęcie AGD. Również w wielu komputerach, jeśli nie są to bardzo kompaktowe laptopy. D lub micro to ten, który powszechnie można znaleźć w aparatach lub niektórych urządzeniach przenośnych i wygląda jak micro-USB. To nie jest to samo ani kompatybilne, chociaż istnieje tryb pracy USB-C (nie micro-USB) zgodny z HDMI. Musisz użyć adaptera.
Nie jest to wyjątkowy przypadek. Kiedy opracowano HDMI, istniały już cyfrowe połączenia wideo: DVI (konkretnie DVI-D lub DVI-I). Ponieważ użyto część tego samego protokołu komunikacyjnego, kable DVI mogą być kompatybilne z HDMI . Adapter HDMI-DVI nie zawiera elektroniki, po prostu przekierowuje „piny”. Dlatego może być używany od źródła do nadajnika lub odwrotnie. Istnieją pewne ograniczenia w zależności od trybów akceptowanych przez oba urządzenia, a także dlatego, że DVI nie obejmuje ochrony antypirackiej.
Czy jakość kabla ma znaczenie?
Oczywiście to ma znaczenie. Wewnątrz kabla HDMI znajdują się cztery pary skręconych i ekranowanych kabli oraz siedem oddzielnych przewodów. W sumie w obudowie znajduje się 19 drobnych kabli, które widzimy na zewnątrz. Kable HDMI zgodne z Ethernetem (które mogą przenosić sygnał sieciowy) wykorzystują trzy z siedmiu niezależnych (skręconych) przewodów.
Tak wiele kabli, tak cienkich, ma określony limit długości, która jest używana, mimo że sygnały są cyfrowe. Od około 12 metrów konieczne jest stosowanie kabli wyższej jakości niż standardowa. Jeśli nie, lub połączenie między urządzeniami nie zostało prawidłowo nawiązane lub pojawiają się zakłócenia. Na przykład są to zwykle „iskry” na obrazie. Lub bezpośrednio brak obrazu. Dlatego i choć są tacy, którzy twierdzą, że będąc kablami cyfrowymi nie muszą być „dobre”, to robią.
Począwszy od HDMI 1.3, na tej podstawie zdefiniowano dwie kategorie (1 i 2). Kable kat. 1 obsługują wideo do 1080i60 z zabezpieczeniami i kat. 2 do 2160p30. Dzięki HDMI 1.4 uzyskano pięć certyfikowanych kategorii kabli (od „standardowej” do „dużej szybkości z Ethernetem”). W 2015 roku pojawiła się kolejna klasa, z HDMI 2.0, dla kabli obsługujących transmisję z prędkością 18 Gbit / s. A w 2017 roku pojawił się kolejny, z HDMI 2.1, który obsługuje 48 Gbit / si rozdzielczości wideo do 10K. Wszystkie są ze sobą kompatybilne w ramach swoich ograniczeń operacyjnych. A niektóre niższe kable kategoria może, na krótkich dystansach, praca również w wyższych trybach.